Ψες το βράδυ, την ώρα που άκουγα τη συζήτηση στο Ελληνικό Κοινοβούλιο για έγκριση του προαπαιτούμενου νομοσχεδίου για το Μνημόνιο 3, περιδιάβαζα ταυτόχρονα στο Facebook διαβάζοντας άρθρα και αναρτήσεις φίλων και άλλων.
Η ώρα ήταν μια το πρωί, κι ο κόσμος ξενυχτούσε για να δει τι θα γινόταν τελικά, σ' εκείνη τη συνεδρία. Άλλοι από αγωνία για τα νέα βάσανα στα οποία θα έμπαινε ο Ελληνικός Λαός. Άλλοι από αγωνία να δουν τον Τσίπρα να εξευτελίζεται για να νοιώσουν δικαιωμένοι μες στην αθλιότητα τους. Άλλοι γιατί δεν είχαν κάτι καλύτερο να κάνουν...
Κι εκεί που περνούσα από ανάρτηση σε ανάρτηση... αφηρημένα κάνοντας και κανένα Like που και που ... έτσι από συνήθεια... έπεσε το μάτι μου στην ανάρτηση της φωτογραφίας...
Γραμμένη λίγα δευτερόλεπτα πιο πριν... Μια κραυγή αγωνίας... Μια κραυγή ανησυχίας... Μια κραυγή επιθυμίας προς τον Έλληνα Πρωθυπουργό. Μ' ένα σωρό θαυμαστικά να κλείνουν τις προτάσεις για να κάνουν την ένταση, την έμφαση, την κάψα αυτού που το 'γραφε πιο δυνατή...
Λες και θα μπορούσε ποτέ αυτή η κραυγή να φτάσει στο στόχο της...
Λες και θα μπορούσε ποτέ αυτή η κραυγή να κάνει τη διαφορά...
Λες κι οι Πρωθυπουργοί αλλάζουνε γνώμη την τελευταία στιγμή και διαλέγουν τον δύσκολο αλλά έντιμο δρόμο, αυτόν που είχαν υποσχεθεί σ' ένα Λαό λίγους μήνες και ξανά λίγες μέρες πιο νωρίς...
Κι ένοιωσα την ψυχή μου να στενάζει απ' το πόσο προδομένοι αισθάνθηκαν πολλές, πάρα πολλές, αγνές, αφελείς, γραφικές, ονειροπόλες ψυχές από ένα Πρωθυπουργό με (δήθεν) καθάριο βλέμμα. Από ένα πολιτικό με γλυκό χαμόγελο...
Θυμήθηκα πριν λίγο αυτή την κραυγή κι έψαξα να την ξαναβρώ και να την τιμήσω, τουλάχιστον εγώ, αφού δεν θα την τιμήσει ποτέ ο Πρωθυπουργός....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αν επιθυμείτε να αφήσετε σχόλιο μη διστάσετε να το κάνετε! Θα προσπαθήσω να απαντήσω το συντομότερο δυνατό!