οι δικές μου βραβεύσεις...

 

Φυσικά εγώ δεν είμαι Φιλελεύθερος.
Ούτε τα δικά μου βραβεία θα τα παραδώσει κανένας Πρόεδρος.
Αφού δεν υπάρχουν βραβεία.
Ούτε καν τιμητικές πλακέτες.
Έχουμε κρίση...

Όμως θέλω κι εγώ να δώσω, έστω και φανταστικά, βραβεία σε Ανθρώπους που είναι ΠΡΑΓΜΑΤΙ πρότυπα ελπίδας και αισιοδοξίας... Όχι όπως τους άλλους...

Βραβείο, λοιπόν, δίνω...

Στον σιδερά που εργάζεται στην οικοδομή απέναντι απ' το σπίτι μου. Που δουλεύει μες στον καυτό ήλιο του Ιούλη για να βγάλει τη ζήση του, να στείλει τα παιδιά του να σπουδάσουν να μην καταντήσουν κι αυτοί σιδεράδες όπως τον ίδιο...

Στην κυρά Νίκη την οικοκυρά, που βρίσκεται κάθε μέρα απ' τις εξήμισι το πρωί στη διάβαση να βοηθήσει, εθελοντικά, τα παιδιά που διασταυρώνουν στον δρόμο τους για το σχολείο και λέει "καλημέρα" στο κάθε ένα απ' αυτά μ' ένα χαμόγελο τεράστιο...

Στη Μαρία που εργάζεται στην υπεραγορά όλη τη βδομάδα ΚΑΙ την Κυριακή για να μεγαλώνει τα κέρδη των "εθνικών ευεργετών" που κουράζονται μαζεύοντας βραβεύσεις. Και που την απειλούν κιόλας, οι βρομιάρηδες, ότι αν διαμαρτυρηθεί θα την απολύσουν...

Στον ταξιτζή που δεν δέχτηκε το φιλοδώρημα που του έδωσα γιατί ήταν πολλά. Η αξιοπρέπεια δεν αγοράζεται με ευρώ...

Στη Γεωργία που βρήκε δυο γατάκια νεογέννητα πεταμένα σε μια πλαστική σακούλα και τα μάζεψε, και τα περιποιήθηκε, και τα φρόντισε μέχρι που μεγάλωσαν αρκετά για να τα βγάζουν πέρα μόνα τους. (Ξέρω πως έκοβε απ' τα ψώνια της για να τους αγοράζει τροφή για νεογέννητα γατάκια...)

Στον άλλο ταξιτζή που βρήκε το πορτοφόλι κάποιου ξεχασμένο στο ταξί του και το παρέδωσε στη αστυνομία. Αν ήταν αξιωματούχος της Πολιτείας, αντί ταξιτζής, το πιο πιθανό να μην έβλεπε το λόγο να το παραδώσει...

Στον μαυριδερό αλλοδαπό που γυρνά από σπίτι σε σπίτι ρωτώντας τους ιδιοκτήτες αν χρειάζονται κανένα να τους καθαρίσει τον κήπο από τα αγριόχορτα για να μαζέψει λίγα παράνομα λεφτά να τελειώσει τις σπουδές του. Σε νοιώθω αδέρφι... Το ίδιο παράνομος ήμουν κι εγώ πριν 30 χρόνια στην Αμερική...

Στους Κυρίους (με Κ κεφαλαίο) από τον Δήμο που μαζεύουν τα σκουπίδια στις 4 το πρωί και που μια δυο φορές που τους συνάντησα μου είπαν την πιο γλυκιά κι αληθινή καλημέρα...

Στην κοπελιά στον φούρνο με τα σπασμένα Ελληνικά που εργάζεται στις 3 το πρωί και εξυπηρετεί μισό με φόβο, μισό με χαμόγελο τον κάθε μεθυσμένο που βγαίνει απ' το καμπαρέ και θυμάται ότι θέλει κάτι να φάει...

Στην δασκάλα μου της δευτέρας τάξης του δημοτικού γιατί με έμαθε να αγαπώ το σχολείο και τα γράμματα για το δικό μου καλό κι όχι από υποχρέωση...

Στο Δημοτικό Σχολείο χωρίς όνομα που μάζεψε 338 ευρώ για τον Ραδιομαραθώνιο...

Στον θείο μου και στη θεία μου που πέθαναν περιμένοντας τον αγνοούμενο γιο τους που για χρόνια ολόκληρα η Πολιτεία τους κορόιδευε για να παίξει το επικοινωνιακό της παιγνίδι. Τα κόκαλα του γιου τους δόθηκαν στ' αδέρφια του 2 χρόνια μετά που πέθανε κι η μάνα του...

Στον Άνθρωπο που κατέληξε στην φυλακή γιατί ήταν εγγυητής για τα χρέη της αδερφής του. Αν η αδερφή του ήταν Βουλευτίνα ούτε εγγυητή θα χρειαζότανε ούτε τα δάνεια θα είχε ανάγκη να ξεχρεώσει...

Στον γείτονα μου που τα βγάζει πέρα με 460 ευρώ τον μήνα κι όμως σταμάτησε να πηγαίνει στην Γερμανική υπεραγορά για να υποστηρίξει τον αγώνα της Ελλάδας...

Στην κοπελιά που κάνει αγώνα μόνη της να πείσει τον κόσμο ότι τα ζώα δεν πρέπει να τα σκοτώνουμε ούτε για φαΐ...

Στον κύριο Θεόδωρο που παίρνει μια σύνταξη όλη κι όλη και μου 'λεγε ότι πρέπει να μαζέψουμε λεφτά να στείλουμε στους πεινασμένους στην Ελλάδα...

Στην καθαρίστρια της πολυκατοικίας που μένω που όταν μαζέψαμε 50 ευρώ δώρο για τα Χριστούγεννα και της τα δώσαμε αυτή δάκρυσε και δεν μπορούσε να πει ευχαριστώ...

ΑΥΤΟΙ είναι οι δικοί μου Άξιοι.
 Ίσως υπάρχουν πολλοί ακόμα.
Που κανείς δεν τους ξέρει και κανείς δεν θα τους πει ένα "Μπράβο!" ή ένα "Ευχαριστώ!".
Που κανείς δεν θα τους δώσει ποτέ κανένα βραβείο...

Ο Φιλελεύθερος ας χαίρεται τους δικούς του...
Έτσι κι αλλιώς τους πιο πολλούς απ' αυτούς ούτε για να τους φτύσω δεν θα ξόδευα το σάλιο μου...