όχι

Αδέλφι,

Ξέρω πως σου 'λαχαν και πάλι τα πιο δύσκολα!
Ξέρω πως σου 'πεσε και πάλι ο κλήρος να αρχινήσει το ξελάσπωμα της ζωής μας από σένα!

Πως είσαι πεινασμένος, άνεργος, ξεπαγιασμένος τον χειμώνα, πυροκαμένος το καλοκαίρι, μισογονατισμένος, απελπισμένος...

Πως περνούν απ' το μυαλό σου σκέψεις τρελές, να βάλεις τέρμα σε μια ζωή που είναι υποθηκευμένη σε κάποια τράπεζα στη Γερμανία για τα επόμενα χίλια χρόνια...

Πως άφησες στην άκρη ιδεολογίες και συνθήματα και κουραφέξαλα και ψήφισες δεξιούς και κεντρώους και αριστερούς για να σε βγάλουν απ' την άβυσσο που σ' έριξαν. Ο ετοιμοθάνατος δεν έχει πολυτέλεια επιλογής...

Πως αύριο η ζωή σου θα 'ναι ακόμα πιο δύσκολη από σήμερα. Οι ηρωισμοί άμα πεινάνε τα παιδιά σου δεν είναι καθόλου, μα καθόλου, εύκολοι...

Πως εκείνο που ζητώ από σένα ίσως εγώ να μην είχα την δύναμη ή το κουράγιο να το κάνω. Ίσως να δείλιαζα. Ίσως να ήμουν πολύ πιο μικρός από όσο είσαι εσύ τούτη την ώρα...

Πως μπορεί αυτή η Άνοιξη που φαίνεται να πλησιάζει, όχι μόνο για σένα, αλλά για όλους μας, να είναι πολύ πιο μακριά απ' όσο θέλουν κάποιοι να σου υπόσχονται...

Πως θα δοκιμάσουν πολλοί, πάρα πολλοί, να σε γονατίσουν, να σε πνίξουν, να σε κτυπήσουν όσο είσαι πεσμένος. Η Ελευθερία σου τους είναι αγκάθι που ενοχλεί. Τους είναι χάλασμα στα σχέδια τους...

Πως μέσα σ' αυτούς τους πολλούς υπάρχουν κι αυτοί που έπρεπε να είναι δίπλα σου, που έπρεπε να παλεύουν μαζί σου, που έπρεπε να σε βοηθάνε αντί να σε εχθρεύονται. Τα συμφέροντα τους είναι πάνω απ' το καλό σου...

Πως μια Ευρώπη υποφέρει και περιμένουμε από σένα να μας σώσεις. Μες στην ατυχία σου φάνηκες τυχερός, τελικά, να σε οδηγούν Άνθρωποι με μπέσα, Άνθρωποι με όνειρο, Άνθρωποι με φιλότιμο. Άνθρωποι που προτίμησαν τον πόλεμο απ' τους λογαριασμούς στις τράπεζες του εξωτερικού. Οι δικοί μας ξεπούλησαν τις συνειδήσεις τους εδώ και καιρό. Εδώ και πολύ, πολύ καιρό...

Ξέρω πως δεν είμαι κανένας...

Ξέρω πως αυτό είναι απλά ένα μήνυμα στο Facebook που θα το δουν πέντε, δέκα, εκατό άτομα και δεν θ' αλλάξει τίποτε στη ζωή σου, δεν θα βοηθήσει καθόλου στην προσπάθεια σου, δε θα σου δώσει φαΐ, ούτε μετρητά για να πληρώσεις τον λογαριασμό της ΔΕΗ. Είναι όμως αληθινό! Βγαλμένο μέσα απ' την καρδιά μου που κλαίει σιωπηλά για τα όσα περνάς κι όσα ακόμα θα περάσεις...
Ξέρω πως αυτό που σου ζητώ να κάνεις, εγώ δεν το 'κανα... Δεν μου 'δωσαν την ευκαιρία να το κάνω... Με πούλησαν, με υπόταξαν, μ' έκαναν μαϊμού μες στον δρόμο να χορεύω χωρίς να με ρωτήσουν, χωρίς να πάρουν την έγκριση μου. Γιατί αυτό τους πρόσταξαν οι αφέντες τους...

Ξέρω πως εσύ θ' αποφασίσεις...
Αποφάσισε για το καλό όλων μας...
Ψήφισε 'όχι'...
Σε παρακαλώ...

‪#‎OXI‬ ‪#‎Greece‬ ‪#‎Ελλάδα‬

γιορτή του πατέρα... με νεύρα...

Είμαι έξω φρενών! Ανήμερα της γιορτής του πατέρα, παρακαλώ!

Αφού δεν έχω άλλο παιδί από τη σκυλίτσα μου, είπα σήμερα που είναι η γιορτή μου να ξοδέψω λίγο πιο πολύ χρόνο μαζί της. Να της αφιερώσω, σαν καλός πατέρας που προσπαθώ να είμαι, πιο πολύ χρόνο από άλλες μέρες...

Πριν αρχίσει να ζεσταίνει η μέρα, καλοκαίρι όντας με το οποίο δεν τα πάει και πολύ καλά, κινήσαμε για ένα μεγάλο περίπατο. Ξέρω ότι της αρέσουν ιδιαίτερα οι περίπατοι αφού πολλές φορές όταν τη ρωτώ, τι δώρο θα ήθελε ας πούμε στα γενέθλια της η απάντηση της είναι πάντα "Περίπατο!"...

Φτάσαμε στο πρώτο άδειο οικόπεδο κι άρχισε να μυρίζει δεξιά - αριστερά μέχρι τη στιγμή που αντελήφθη ένα γάτο. Συνήθως, δεν την αφήνω να τους κυνηγήσει για πολλούς και διάφορους λόγους, αλλά σήμερα αφού έπρεπε να ήμουν πιο καλός μαζί της από άλλες μέρες, είπα να της κάνω το χατήρι. Τέλος πάντων, κατέβασε το κεφάλι όσο πιο χαμηλά μπορούσε και πλησίασε το ΄γάτο πατώντας στ' ακροδάχτυλα της σαν εκπαιδευμένος κομάντο (άσχετα του ότι ο γάτος την κοιτούσε όλη την ώρα). Στα δυο μέτρα απόσταση σταμάτησε... σήκωσε το ένα πόδι κι ετοιμάστηκε για την μεγάλη επίθεση...

Ο γάτος, που μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν ξαπλωμένος και κοιτούσε μια αυτή και μια εμένα, σηκώθηκε αργά, νωχελικά, την κοίταξε για μια τελευταία φορά και με δυο σάλτα βρέθηκε πάνω στον τοίχο που χώριζε το άδειο οικόπεδο απ' το διπλανό, κι από κει χάθηκε...

Η κορασιά μου ενώ στην αρχή πήγε να τον κυνηγήσει, τελικά κατάλαβε ότι οι πιθανότητες εκτέλεσης της αποστολής ήταν από ανύπαρκτες μέχρι... ανύπαρκτες, οπότε εγκατέλειψε και γύρισε να με κοιτάξει για να δει αν ήμουν ευχαριστημένος που ξεφορτώθηκε ακόμα ένα θανάσιμο εχθρό...

Εγώ της έριξα το εγγλέζικο μου "Good girl!" (αφού όλοι οι σκύλοι μιλούν εκ γενετής Αγγλικά) και έκανα να γυρίσω για να συνεχίσουμε τον περίπατο μας. Άλλαξα γνώμη, και σταμάτησα σκεφτόμενος πως σαν καλός πατέρας ποτέ δεν πρέπει να αφήνω μια ευκαιρία για ένα καλό δίδαγμα στο παιδί μου, να πάει χαμένη...

Την φώναξα να έρθει κοντά μου και γονάτισα κάτω για να είμαστε στο ίδιο περίπου επίπεδο. Αυτή πλησίασε, κουνώντας την ουρά μάλλον κάνοντας όνειρα ότι θα 'παιρνε καμιά λιχουδιά για επιβράβευση για την προσπάθεια της. Γρήγορα όμως τα όνειρα της γίνανε κομμάτια όταν τη ρώτησα:

- Γιατί τους κυνηγάς;
- Γιατί κυνηγώ ποιους; με ρώτησε...
- Τους γάτους... είπα
- Γιατί είναι γάτοι...
- Ε και; ... τη ρώτησα
- Καλός γάτος μόνο νεκρός γάτος... μου είπε γυρνώντας να δει κάποιο αυτοκίνητο που περνούσε...
Εκεί άρχισα να χάνω τη ψυχραιμία μου. Λέω από μέσα μου "Τι γίνεται; Απ' το Facebook τα μαθαίνει αυτά;;;"
- Δεν είναι έτσι τα πράγματα ... της λέω
- Θα συνεχίσουμε τον περίπατο;;; με ρώτησε... ή θα τη βγάλουμε με συζήτηση;;;
- Ναι, ναι... θα συνεχίσουμε... της είπα... αλλά πρέπει να καταλάβεις κάποια πράγματα...
- Τι πράγματα; με ρώτησε ... αναστενάζοντας...
- Ότι δεν είναι όλοι οι γάτοι το ίδιο! της είπα..
- Τι εννοείς "δεν είναι όλοι οι γάτοι το ίδιο";; έκανε απορημένη;;
- Εσύ τους βλέπεις ίδιους; τη ρώτησα
- Ναι, γιατί;;; Εσύ ΔΕΝ τους βλέπεις ίδιους; με ρώτησε προσπαθώντας να με υποτάξει με το βλέμμα της!
- Φυσικά όχι! της είπα.. Πρώτα πρώτα υπάρχουν γάτοι άσπροι, γάτοι μαύροι, γάτοι γκρίζοι, κόκκινοι...
- Ε ναι... έκανε βαριεστημένα
- Τους άσπρους γάτους ΔΕΝ τους κυνηγάμε! της είπα αυστηρά
- ΓΙΑΤΙ;;; Με ρώτησε με τα μάτια ορθάνοικτα
- Γιατί είναι άσπροι! της λέω
- Μα...
- Όχι μα και ξε-μα... της είπα. Τους άσπρους γάτους ΔΕΝ τους κυνηγάμε! επανέλαβα...
- Καλά, εντάξει... μου είπε. Άντε να πηγαίνουμε τώρα; είπε και δοκίμασε να απομακρυνθεί...
- ΔΕΝ τέλειωσα ακόμα!...
- Ουφ! Βαρέθηκα! είπε..
- ΔΕΝ κυνηγάμε επίσης αυτούς που έχουν Ελληνική καταγωγή! της είπα
- Δεν... ΤΟΥΣ ΠΟΙΟΥΣ;;;; με ρώτησε...
- Αυτούς που έχουν Ελληνική καταγωγή! της είπα...
- Μα μιλάς σοβαρά;;;; μου λέει
- Φυσικά και μιλώ σοβαρά! της είπα
- Τους άσπρους γάτους που έχουν Ελληνική καταγωγή ΔΕΝ τους κυνηγάμε... συμπλήρωσα
- Μάλισταααα... μου λέει... Άντε να πηγαίνουμε;;
- Δεν τέλειωσα ακόμα!
- ΑΜΑΝ! Υπάρχουν κι άλλοι κανόνες;;
- Ναι... Δεν κυνηγάμε τους Χριστιανούς γάτους!
Με κοίταξε... δεν είπε τίποτε... Ήξερα ότι περίμενε να τελειώσω. Ήξερε ότι το ήξερα ότι περίμενε να τελειώσω...
- Αλλά μόνο αυτούς που είναι ετεροφυλόφιλοι... της είπα
- Ναι... εντάξει... μου λέει... Κατάλαβα...
- Τι κατάλαβες; της είπα για να δω αν πήρε το μάθημα της...
- Δεν κυνηγάμε τους άσπρους, Έλληνες, Χριστιανούς γάτους που είναι ετεροφυλόφιλοι... Αυτό κατάλαβα! μου είπε...
- ΜΠΡΑΒΟ! της είπα κι έβγαλα μια μεγάλη λιχουδιά απ' την τσέπη μου και της την έδωσα!

Αυτή άρπαξε τη λιχουδιά και την είχε μασήσει και καταπιεί σε χρόνο μηδέν!

Ένοιωσα πολύ περήφανος γιατί την δίδαξα ένα πολύτιμο μάθημα. Κι αυτό έγινε την μέρα του πατέρα! Δεν θα μπορούσα να δώσω καλύτερο δώρο στον εαυτό μου.

Συνεχίσαμε τον περίπατο και μετά από λίγα λεπτά βρήκαμε ένα άλλο άδειο οικόπεδο. Κατά σύμπτωση, στη μέση του οικοπέδου να 'σου ένας μεγάλος γάτος να λιάζεται. Άσπρος άσπρος... παχουλός... Το πιο πιθανό κι αυτός της μάνας του καμάρι κι ας μην ήταν αρνάκι...

Πριν προλάβω να αντιδράσω η μονάκριβη μου είχε ξεχυθεί κατά του γάτου και ίσα που πρόλαβα να κρατήσω το λουρί για να μη μου ξεφύγει...

Πήγα κοντά της και τη ρώτησα θυμωμένος; "Γιατί τον κυνήγησες;"
- Γιατί είναι γάτος! μου απάντησε αγκομαχώντας...
- Ε και;; την ρώτησα ακόμα πιο θυμωμένος...
- Καλός γάτος είναι μόνο ο νεκρός γάτος! μου απάντησε...
- ΒΡΕ ΤΙ ΣΟΥ ΕΙΠΑ ΠΡΙΝ ΠΕΝΤΕ ΜΟΛΙΣ ΛΕΠΤΑ;;; Άρχισα να φωνάζω!
- Αυτά... μου είπε με ένα υφάκι που θα το θυμάμαι πολύ καιρό... να τα λέτε εσείς οι έξυπνοι άνθρωποι μεταξύ σας.... Εγώ ένας βλάκας σκύλος είμαι...

η κυριακή είναι για όλους

Παρασκευή βράδυ... Ώρες ξεκούρασης. Μέρες ξεκούρασης... Αγαπημένο Σαββατοκύριακο!

Σκεφτόμουνα την Κυριακή να πάρω τη γυναίκα μου και τον σκύλο μας και να τραβήξουμε προς το άγνωστο. Να επισκεφτούμε κανένα χωριό που δεν πήγαμε ποτέ. Να γνωρίσουμε ακόμα λίγο τον Τόπο μας.

Δεν έχουμε παιδιά. Εμείς οι δυο κι ο σκύλος μας είμαστε όλη η... οικογένεια. Και δεν έχουμε παράπονο. Είμαστε καλά.

Σκεφτόμουνα, που λέτε, γι' αυτή την Κυριακή να το ρίξουμε... εκτός! Να πάμε να ξοδέψουμε τις ώρες που περιμένουμε πως και πως, όλη τη βδομάδα για να γεμίσουμε τις μπαταρίες μας για την βδομάδα που ακολουθεί. Τελικά, όλων αυτή είναι η ζωή μας... Δευτέρα πάμε στη δουλειά όλο παράπονο γιατί αρχίζει η βδομάδα και μετά σιγά σιγά τη βγάζουμε μέχρι την Παρασκευή. Αυτό το σχόλασμα της Παρασκευής, όμως, είναι το κάτι άλλο! Ακολουθούν δυο μέρες ξεκούραση, μακριά από αφεντικά και προϊστάμενους, μακριά από διαταγές και παρατηρήσεις...

Κι όπως καθόμουν μπροστά στον υπολογιστή μου και πήγαινα από σελίδα σε σελίδα στο Facebook έπεσα πάλι σ' αυτή την ανακοίνωση που κοινοποίησε ένας φίλος. "Οι εργαζόμενοι της Κυριακής..." έλεγε η ανακοίνωση... Χαμογέλασα στην αρχή για την σύμπτωση... Εγώ προγραμμάτιζα την έξοδο μας για την Κυριακή, κι η ανακοίνωση μιλούσε για τους εργαζόμενους την ίδια μέρα... Και μετά άρχισαν οι σκέψεις και η συζήτηση με την συνείδηση... Που άμα αρχίσει... ποτέ δεν τελειώνει καλά... :(

Οι εργαζόμενοι της Κυριακής; Δηλαδή αυτοί που είναι αναγκασμένοι να εργάζονται Κυριακή; Για περίμενε... Δηλαδή αυτοί που ΠΡΕΠΕΙ να αφήσουν την οικογένεια τους την ημέρα της ξεκούρασης για να εργαστούν; Κι όσο πιο πολύ με ρωτούσε τόσο πιο πολύ μ' ενοχλούσε!

Καλά αυτοί οι Άνθρωποι ΔΕΝ θέλουν να ξεκουραστούν;;; ΔΕΝ θέλουν να πάνε κάπου με τις οικογένειες τους;;; Κι αν έχουν παιδιά ΠΟΤΕ τα βλέπουν;;; Αφού και άλλη ημέρα να παίρνουν off τα παιδιά τους πάνε σχολείο! Τι γίνεται ρε παιδί μου;;;

Ελπίζω τουλάχιστον να πληρώνονται καλά... της είπα... Η συνείδηση μου, με κοίταξε σκεφτική, απορημένη και μου 'δειξε μια άλλη ανάρτηση... Αυτή μιλούσε για τις συνθήκες εργασίας... ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΥΝΤΑΙ ΥΠΕΡΩΡΙΑΚΗ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗ! Γιατί;;; Γίνεται να έχουμε 2015 και να υπάρχουν άτομα που να μην πληρώνονται over time;;; ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ ΠΛΗΡΟΥΣ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗΣ!!! Δηλαδή; Τι σημαίνει αυτό;; Σημαίνει πως αυτοί οι κακομοίρηδες προσελήφθησαν ως υπάλληλοι μερικής απασχόλησης για να ΜΗΝ δικαιούνται να πληρώνονται υπερωρίες!!!

Η... συζήτηση δεν πήγαινε καλά... Εξελίχτηκε σε φωνές... Διαμαρτυρίες... Καυγά... Η πραγματικότητα πληγώνει....

Καλά... γιατί γίνεται αυτό; Για να ζήσουν αυτοί οι Άνθρωποι την οικογένεια τους;; ΟΧΙ! Για να έχει ο κάθε μεγαλοεργοδότης ακόμα πιο πολλά κέρδη! ΓΙΑ ΝΑ ΕΧΕΙ Ο ΚΑΘΕ ΜΕΓΑΛΟΕΡΓΟΔΟΤΗΣ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΠΟΛΛΑ ΚΕΡΔΗ!!! Μα ... αφού μας λένε λιτότητα;; Αφού μας θέλουν να πεινούμε για να ξεχρεώνουμε τα δάνεια μας; ΑΥΤΟ ΙΣΧΥΕΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΦΤΩΧΟΥΣ! Η Κυριακή ΔΕΝ είναι για τους φτωχούς... ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΑΥΤΟ;;; Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΦΤΩΧΟΥΣ!!!

Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΦΤΩΧΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΕΡΓΑΣΙΜΗ...................

------------------------------------------------

Η ζωή φίλοι μου... ΔΕΝ είναι δίκαια... Αυτό το ξέρουμε όλοι... Όμως μπορούμε να την κάνουμε έστω και λίγο πιο όμορφη βοηθώντας ο ένας τον άλλο. Εμείς που δεν έχουμε τα εκατομμύρια να αγοράζουμε τα όνειρα. Εμείς που φτιάχνουμε όνειρα που θα μείνουν απραγματοποίητα...
Αυτοί... οι Εργαζόμενοι της Κυριακής οργανώνουν μια διαμαρτυρία ελπίζοντας πως κάποιος θα τους λάβει υπόψη. Η Κυβέρνηση αποφάσισε να τους αγνοήσει για να υποστηρίξει τα συμφέροντα του Κεφαλαίου. Η αντιπολίτευση, αν και στην αρχή έδειξε να υποστηρίζει τα δίκαια αιτήματα τους, στην συνέχεια τους παραπέταξε κι αυτή έχοντας πιο σοβαρά θέματα ν' ασχοληθεί... όπως πως θα κερδίσουν πιο πολλούς ψηφοφόρους.
Εσείς... οι αναγνώστες του Facebook κι εγώ είμαστε όλοι κι όλοι αυτοί που μπορούμε να βοηθήσουμε. Ας βοηθήσουμε όσο μπορούμε....
Για τη συνείδηση μας!
Για την Ανθρωπιά μας!
Γιατί η Κυριακή... είναι για ΟΛΟΥΣ!!!

το όνειρο...

Ήταν ανήσυχος όλο το βράδυ ο Πρόεδρος.

Δεν μπορούσε να ησυχάσει στιγμή. Δοκίμασε να διαβάσει λίγη εφημερίδα (όχι Χαραυγή.... ποτέ δεν διαβάζει Χαραυγή... Αν διάβαζε, ίσως να 'ξερε και για τον σύζυγο της κυρίας "σας έχω όλους στο τσεπάκι μου")... Δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί. Άναψε την τηλεόραση... είχε "Πατάτες"... νευρίασε... την έκλεισε...

Βγήκε λίγο στο μπαλκόνι να πάρει καθαρό αέρα. Να μαζέψει τις σκέψεις του. Να βρει κάποιο τρόπο να πει στον Αλέξη αυτά που θα έπρεπε να του πει.

Απ' την ώρα που αποφάσισε πως πρέπει κι αυτός να βοηθήσει την μεγάλη Ελληνική προσπάθεια για επιβίωση, την Προσπάθεια για Αξιοπρέπεια, όπως την είπαν ορισμένοι, και τηλεφώνησε στον Πρωθυπουργό αν θα τον ενδιέφερε να αναλάβει τον ρόλο του μεσολαβητή... από κείνη την ώρα δεν μπορούσε να ησυχάσει. Ήξερε ότι ο ρόλος του θα ήταν καθοριστικός, ίσως και ιστορικός. Μπορεί κάποια ώρα η ιστορία να τον ανέφερε ως τον "άνθρωπο που γλίτωσε ΔΥΟ χώρες από την καταστροφή"...

Ήθελε να βρει ένα τρόπο να μιλήσει στον Πρωθυπουργό σαν πατέρας. Σαν σοφός, έμπειρος πατέρας.

Όμως έπρεπε αυτός ο τρόπος να μην πληγώσει τα αισθήματα του Πρωθυπουργού. Να μην τον κάνει να σκεφτεί ότι τον υποτιμά, ή ότι δεν θεωρεί πως η πείρα του σε τέτοια θέματα δεν είναι αρκετή. Μα όποιες σκέψεις και να 'κανε δεν βγαίναν σωστές. Κάποια προσέγγιση ήταν πολύ επιθετική. Κάποια άλλη πολύ ψυχρή, χωρίς συναίσθημα...

Τελικά αποφάσισε να πάει για ύπνο και να συνεχίσει τον προβληματισμό την επομένη. Ίσως με πιο καθαρό μυαλό να ήταν πιο εύκολο να βρει εκείνο τον λεπτό τρόπο που θα μιλούσε στον Αλέξη Τσίπρα...

Πήγε στο κρεββάτι... Άνοιξε το στρώμα κι έκατσε. Έβγαλε τις παντούφλες κι έγειρε σιγά σιγά πίσω, να μην ξυπνήσει την κυρία Άντρη. Ακούμπησε την κεφαλή του στο προσκεφάλι και σε λίγο τον πήρε ο ύπνος...

Κι είδε, λέει, τον εαυτό του να μπαίνει στο γραφείο του Πρωθυπουργού με τον Αλέξη να τον ακολουθεί ξοπίσω και παντού να 'ναι δημοσιογράφοι και φλας και φωτογραφικές. Κι όλοι να θέλουν να του μιλήσουν, να τον ρωτήσουν... "Κύριε Πρόεδρε..." του έλεγε ο ένας από δεξιά... "Κύριε Πρόεδρε του έλεγε ο άλλος από αριστερά..."... κι οι φωνές του κόσμου απ' έξω να ακούγονται ρυθμικά:

"Να 'τος! Να 'τος! Ο Σωτήρας!
Να 'τος! Να 'τος! Ο Σωτήρας!"...

Έφυγαν τελικά οι δημοσιογράφοι, ήρθε κι η υπηρεσία (μια μαυριδερή κοπελιά απ' το Πακιστάν που είχε ο Πρωθυπουργός για να φέρνει τον καφέ με μισθό 8000 ευρώ τον μήνα) κι έφερε τους καφέδες.

Τους ρώτησε αν θέλουν τίποτε άλλο κι όταν και οι δυο απάντησαν πως όχι, αυτή γύρισε στον Πρωθυπουργό και του είπε "Εγκώ τώρα πάει σπίτι μου. Αύριο πάλι!" κι έφυγε πριν προλάβει ο Πρωθυπουργός να αντιδράσει. "Θα πρέπει να του μιλήσω και γι' αυτό" σκέφτηκε ο Πρόεδρος...

"Φίλε Πρόεδρε" άρχισε να του λέει ο Αλέξης "Λέγε με ΚΥΡΙΕ Πρόεδρε" τον έκοψε ο δικός μας. "Κύριε Πρόεδρε" ξαναρχίζει ο Αλέξης " σας ευχαριστώ πολύ για αυτή τη μεγάλη βοήθεια που αποφασίσατε να προσφέρετε στη χώρα μου! Ειλικρινά δεν ξέρω τι θα κάναμε χωρίς εσάς!" "Αλέξη, παιδί μου" απάντησε ο Πρόεδρος "ούτε να το συζητάς! Δεν θα μπορούσα να μην βοηθήσω την Ελλάδα σε μια δύσκολη στιγμή. Άσχετα αν απλώς μιλούμε την ίδια γλώσσα και έχουμε και κάποιους πολιτιστικούς δεσμούς, θεωρώ καθήκον μου να προσφέρω την εμπειρία μου και την σοφία μου σ' εσένα και στους υπόλοιπους Έλληνες για να δείτε κι εσείς μια άσπρη μέρα!". Κάπως έτσι ξεκίνησε η συζήτηση...

Αυτό που ανησυχούσε τον Πρόεδρο ήταν πως θα τον δεχόταν ο Πρωθυπουργός. Όταν όμως είδε τον Αλέξη να τον κοιτά με ανοικτό το στόμα, να τον θαυμάζει τόσο πολύ, χάθηκε κάθε ανησυχία και κάθε δισταγμός...

"Αλέξη, παιδί μου..." ξανάρχισε ο Πρόεδρος... "Ναι, κύριε Πρόεδρε, εδώ είμαι!" είπε ο Αλέξης.

"Αλέξη, παιδί μου..." ξαναείπε ο Προέδρος "μη με διακόπτεις όταν μιλώ" είπε με λίγο θυμωμένο ύφος, κι ο Αλέξης έσκυψε τα μάτια του και κοκκίνισε από ντροπή...

"Αλέξη, παιδί μου..." άρχισε για τρίτη φορά ο Πρόεδρος, κι έκανε μια μικρή παύση για να δει αν και πάλι ο Πρωθυπουργός θα ήταν τόσο αγενής. Αλλά ο Αλέξης είχε μάθει το μάθημα του! "Φαίνεται πως τελικά υπάρχουν και αριστεροί που δεν είναι εντελώς βλάκες!" σκέφτηκε ο Πρόεδρος και συνέχισε "αυτή η υπόθεση με τους δανειστές δεν είναι εύκολη!"

"Το ξέρω" έκανε να πει ο Αλέξης αλλά πρόλαβε και σταμάτησε!

"Το κυριότερο πράγμα είναι να ενεργήσεις με γνώμονα το συμφέρον του Λαού!" συνέχισε ο Πρόεδρος. "Πρώτα πρώτα δεν πρέπει να δεχτείς επ' ουδενί λόγω να κουρέψεις τις καταθέσεις των Πολιτών! Αυτό θα ήταν ΕΓΚΛΗΜΑ!"

Ο Πρωθυπουργός άρχισε να παίρνει σημειώσεις...

"Κι αν φτάσει η διαπραγμάτευση στο απροχώρητο και χρειαστεί να πάρεις τέτοια απόφαση για να σώσεις τη χώρα σου λέω από τώρα πως θα ήταν ΑΝΕΝΤΙΜΟ να προειδοποιήσεις τους συγγενείς σου για το τι πρόκειται να γίνει για να φυγαδεύσουν εκείνοι τα λεφτά τους!"

"ΑΝΕΝΤΙΜΟ" σημείωσε ο Πρωθυπουργός...

"Όπως και να 'χουν τα πράγματα να ξέρεις ότι αυτό που θα δεσμευτείς ότι θα κάνεις πρέπει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ να το κάνεις! Γιατί μετά δεν θα 'χεις ΚΑΜΙΑ αξιοπιστία! Κατάλαβες Αλέξη μου;" ρώτησε ο Πρόεδρος την ώρα που έσκυβε για να ρουφήξει λίγο καφέ.

"Ναι! Ναι! Κατάλαβα κύριε Πρόεδρε! Φυσικά κατάλαβα!"
Έγλειψε τα χείλη του ο Πρόεδρος για να φύγει ο καφές που'χε μείνει κολλημένος στο πάνω χείλι και συνέχισε...

"Κι όταν επιστρέψεις πρέπει να φροντίσεις να μην υπάρχει ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ διεφθαρμένος στην Κυβέρνηση σου. Ούτε κανένας απ' τους ανεξάρτητους αξιωματούχους. Γιατί σου λέω από τώρα πως αν δεν έχεις έμπιστα και προ πάντων ΚΑΘΑΡΑ άτομα δίπλα σου δεν θα πετύχεις!"

"¨Όχι διεφθαρμένους!" έγραψε κάτω ο Αλέξης...

"Όσο δε για το μαγαζάκι που είχες πριν γίνεις Πρωθυπουργός; ΚΛΕΙΣ' ΤΟ!"

"Δεν έχω!" διαμαρτυρήθηκε ο Αλέξης...

"ΑΝ είχες ρε παιδί μου..." απάντησε ο Πρόεδρος λοξοκοιτάζοντας τον..

"Μα ΚΥΡΙΕ Πρόεδρε!" ξαναδιαμαρτυρήθηκε ο Αλέξης "ΑΝ είχα, όπως λέτε, δεν θα το κρατούσα! Θα το 'δινα σε κάποιο συγγενή..."

"Αλέξη... " τον αγριοκοίταξε στα ίσα ο Πρόεδρος... "είπα ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΛΕΙΣΕΙ! Είναι ΑΝΕΠΙΤΡΕΠΤΟ να παραμένει σε λειτουργία επιχείρηση με την οποία είχες εσύ σχέση ΠΡΙΝ γίνεις Πρωθυπουργός! Ποιος θα σε εμπιστευτεί ότι δεν εξυπηρετείς τα συμφέροντα αυτής της επιχείρησης τώρα που έγινες Πρωθυπουργός, μου λες;;;" ρώτησε ο Πρόεδρος κι ο Αλέξης πήρε σημείωση "Να κλείσω το μαγαζάκι που δεν έχω..."

"Σχετικά με τη διαπραγμάτευση..." είπε ο Πρόεδρος, ευχαριστημένος με το πόσο λογικός φαινόταν ο Αλέξης! Τελικά άδικα ανησυχούσε ότι δεν θα καταλάβαινε!

"... πρέπει να ξέρεις ότι άσχετα με το πόσο θα σε πιέσουν, άσχετα με τους ποιους εκβιασμούς θα χρησιμοποιήσουν, άσχετα με το τι θα σου τάξουν εσύ πρέπει να παραμείνεις σταθερός στις θέσεις σου! Πρέπει να αποφασίσεις τις μπλε γραμμές σου..."

"...κόκκινες;" ψιθύρισε ο Αλέξης

"ΜΠΛΕ" είπε ο Πρόεδρος με δυσανασχέτηση... "ΜΠΛΕ... Το κόκκινο είναι για τα κουμμούνια! Πρέπει, λοιπόν, να αποφασίσεις τις μπλε γραμμές σου και να ΜΗΝ υποχωρήσεις ΑΚΟΜΑ κι αν σου βάλουν το πιστόλι στον κρόταφο! Είναι πολύ πιο γενναίο για ένα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΗΓΕΤΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ να πεθάνει μαχόμενος για το καλό του Λαού του παρά να υποχωρήσει για χάρη αυτών των αχρείων, δήθεν "εταίρων". Κατάλαβες Αλέξη, παιδί μου;"

"Κατάλαβα κύριε Πρόεδρε!" απάντησε ο Αλέξης.

"Δεν έχω τίποτε άλλο να σου πω Αλέξη μου." συμπλήρωσε ο Πρόεδρος. "Αν ακολουθήσεις τις συμβουλές μου να είσαι σίγουρος ότι σύντομα όλα τα προβλήματα στη χώρα σου θα είναι παρελθόν! Και η ανάπτυξη θα επανέλθει σε χρόνο μηδέν, και στις αγορές θα βγείτε κι όλα αυτά που δείχνουν μια υγιή οικονομία!"

"Κύριε Πρόεδρε" απάντησε ο Πρωθυπουργός "πραγματικά δεν ξέρω πως να σας ευχαριστήσω! Αν δεν ήσασταν εσείς..."

"Ξέρω, ξέρω" τον διέκοψε ο Πρόεδρος και σηκώθηκε για να φύγει χαμογελώντας γιατί είχε κάνει το καθήκον του όσο πιο καλά μπορούσε...

Κάπου εκείνη τη στιγμή, γύρισε η κυρία Άντρη μες στον ύπνο της και κάρφωσε τον αγκώνα της στο πλευρό του Προέδρου και τον ξύπνησε απ' τον ύπνο του. Ευτυχώς που είχε προλάβει να τελειώσει τ' όνειρο του.

---------------------------------------------------

Μετά από τρεις ημέρες ο Πρόεδρος πήγε στην Αθήνα για να συναντηθεί με τον Πρωθυπουργό στην προσπάθεια του να μεσολαβήσει μεταξύ αυτού και των δανειστών.

Όταν οι δύο άντρες έμειναν μόνοι τους στο γραφείο του Πρωθυπουργού και ο Αλέξης τον ρώτησε

"Κύριε Πρόεδρε τι νομίζετε πρέπει να κάνω;" ο Πρόεδρος απάντησε...

"Δώσ' τα όλα!"

η επανένωση

Όταν άρχισε η βενζινάκατος να απομακρύνεται κάποιοι είχαν ήδη αρχίσει να φωνάζουν. Μια γυναίκα στρίγγλιζε κι ο άντρας που ήταν δίπλα της, το πιο πιθανό ο άντρας της, προσπαθούσε να την καθησυχάσει, μισό γιατί την λυπόταν.. μισό γιατί ντρεπόταν τους γύρω του. Ολονών τα μάτια, όμως, ήταν στραμμένα προς την βενζινάκατο, που όλο και γινόταν πιο μικρή...

Σχεδόν ολονών... τα μάτια του γιου του ήταν καρφωμένα πάνω του. Βουρκωμένα.. Όχι κλαμένα.. Τα χείλη του σφιγμένα... χλωμά απ' την πολλή πίεση. Τ' αγόρια δεν κλαίνε. Η μικρότερη αδερφή του, όμως, δεν είχε αυτούς τους περιορισμούς. Κανένας δεν της είπε ποτέ πως τα κορίτσια δεν κλαίνε. Και να της έλεγε δεν θα 'κανε καμιά διαφορά. Τεσσάρων χρονών παιδί που να καταλάβει τι είναι σωστό και τι λάθος; Γι' αυτό έκλαιγε.. Έκλαιγε δυνατά... Δεν ήξερε γιατί έκλαιγε, αλλά έκλαιγε. Ίσως να την είχαν τρομάξει οι φωνές των άλλων. Ίσως να την παρέσυραν τα κλάματα κάποιων γυναικών που ήταν μαζί τους. Τι σημασία είχε;

Όπως καθόταν σ' ένα κουβάρι σχοινί, άνοιξε την αγκαλιά του για να μπει μέσα η κόρη του. Εκείνη τον κόντεψε, τον αγκάλιασε κι έβαλε το κεφαλάκι της στον ώμο του. Κι αυτός μίλησε... Μίλησε σ' εκείνη αλλά κοιτούσε το γιο του. "Είναι εντάξει..." της είπε. "Μη φοβάσαι... Μην κλαις... Σε λίγο θα είμαστε μαζί με την μανούλα..."

Δεν ήξερε πολύ καλά να διαβάζει. Ήξερε ακόμα πιο λίγο να γράφει. Λίγες λέξεις όλες κι όλες. Τ' όνομα του... Τ' όνομα της γυναίκας του. Αυτά των δυο παιδιών του που τα λάτρευε. Κι είχε αρχίσει να μαθαίνει να γράφει και το όνομα του νέου παιδιού που ήταν στον δρόμο... "Σε μερικούς μήνες..." είχαν πει στα παιδιά τους "θα έχετε ένα αδελφάκι!" Κι αυτοί τσακώθηκαν αν θα ήταν αγόρι ή κορίτσι για ν'αποκτήσουν συντροφιά... Παιδιά...

Αλλά δεν τα χρειαζόταν τα γράμματα. Τι να τα κάνει; Δούλευε σε κάποιο εργοστάσιο χαλιών έξω από την Τρίπολη. Εργάτης. Ολημερίς φόρτωνε κιβώτια στα φορτηγά που πήγαιναν στο λιμάνι. Ήξερε να ξεχωρίζει το είδος, από τα σύμβολα που είχαν πάνω τα κιβώτια...

Είχε χάσει τη δουλειά του πριν τέσσερα, περίπου, χρόνια όταν το εργοστάσιο που δούλευε καταστράφηκε απ' τους βομβαρδισμούς των Αμερικανών. Δεν ήξερε γιατί τους βομβάρδιζαν. Ούτε τον ενδιέφερε, η αλήθεια να λέγεται. Κάτι είχε ακούσει πως ήθελαν να σκοτώσουν τον Γκαντάφι αλλά αυτός δεν έδινε δεκάρα. Έτσι κι αλλιώς με ή χωρίς τον Γκαντάφι το ίδιο θα 'τανε γι' αυτόν. Αν αντί ο Γκαντάφι, κάποιος άλλος έπαιρνε τα λεφτά απ' το πετρέλαιο, δεν θα 'κανε καμιά διαφορά στον ίδιο. Ούτε στην οικογένεια του...

Από τότε ήταν που προσπαθούσε να ζήσει την οικογένεια του με μικροδουλειές εδώ κι εκεί. Κάποτε τα έβγαζε πέρα. Κάποτε πιο δύσκολα. Αλλά πάντα έβαζε κάποια μικροποσά στην άκρη για να υπάρχουν αν χρειάζονταν κάποια στιγμή.

Κι αυτή η στιγμή ήρθε. Κάποιος τον πλησίασε μια μέρα καθώς γύρναγε μες στην αγορά ψάχνοντας για φτηνό φαΐ και τον ρώτησε αν ήθελε να πάει απέναντι. Εκεί που υπάρχουν πολλά λεφτά και μεγάλα καταστήματα και πολλές δουλειές. "Εκεί που δεν θα φοβάσαι ότι θα πεινάσεις ποτέ. Ούτε εσύ, ούτε η οικογένεια σου! Η Ευρώπη σε περιμένει!". Έτσι του είπε. Κι αυτός δεν ήθελε δεύτερη κουβέντα. Τον ρώτησε πως θα γινόταν αυτό κι ο ξένος του είπε πως το μόνο που είχε να κάνει είναι να βρίσκεται τη συγκεκριμένη ημερομηνία στις 10 το βράδυ στην τάδε παραλία. Μετά τον ρώτησε λεπτομέρειες για την οικογένεια του και όταν αυτός του τις έδωσε ο ξένος του είπε να φέρει μαζί του και 3000 δηνάρια. Έτσι κι έγινε...

Όταν σάλπαρε η φελούκα κάποιοι είχαν μείνει πίσω. Κλαψούριζαν γιατί τους άφησαν πίσω. Δεν είχαν μαζί τους τα λεφτά που τους είπαν.

Ο ίδιος όμως τα είχε μαζέψει μέχρι και το τελευταίο ντιρχάμ. Δεν ήθελε να ρισκάρει τίποτε. Έπρεπε να περάσουν απέναντι. Για να μην ξαναπεινάσει. Ούτε αυτός αλλά ούτε η οικογένεια του...

Το νερό είχε ήδη καμιά δεκαριά εκατοστά βάθος. Της χάιδεψε το κεφαλάκι κι αυτή σιγά σιγά άρχισε να ηρεμεί. Το κλάμα της γινόταν όλο και πιο σιγανό. Τον ρώτησε ψιθυριστά: "Σίγουρα μπαμπά; Θα ξαναβρούμε την μαμά μου;" κι αυτός έστρεψε το κεφάλι του και της φίλησε τα μαλλιά. "Σίγουρα αγάπη μου!" της είπε και γύρισε ξανά προς το γιο του και του χαμογέλασε...

Δυο μέρες μετά την καταστροφή του εργοστασίου που δούλευε ένας πύραυλος είχε πέσει πάνω στο σπίτι του. Ευτυχώς τα παιδιά του ήταν έξω στο δρόμο και παίζανε. Η γυναίκα του μαγείρευε....

είμαι 14 χρονών... νομίζω είμαι ομοφυλόφιλος...

Δεν το έχω πει σε κανένα. Ξέρω ότι ο πατέρας μου θα θυμώσει πολύ αν τον ρωτήσω. Κάθε φορά που γίνεται συζήτηση για τους ομοφυλόφιλους τα λόγια που λέει με πληγώνουν. Μα πιο πολύ με φοβίζουν. Δεν ξέρω τι θα μου κάνει αν του πω αυτό που νομίζω για μένα.

Έχω περάσει πολλές ώρες στο διαδίκτυο ψάχνοντας μια απάντηση. Γιατί είμαι έτσι; Είναι κάτι που θα περάσει; Μπορώ να το ξεπεράσω;

Κάποιοι λένε είναι αρρώστια. Άλλοι λένε ότι είναι "πάθος" και πρέπει να το πολεμήσω. Άλλοι λένε ότι το έφερα μαζί μου και δεν μπορώ να κάνω τίποτε γι' αυτό. Εκτός, υποθέτω, απ' το να το κρύβω... Θα μπορέσω να το κρύβω πάντα;;

Πολλές φορές σκέφτομαι πως ίσως θα πρέπει να βρω το κουράγιο να κάνω ότι έκανε ο Βαγγέλης. Θυμάμαι πόσα καλά λόγια γράφτηκαν γι' αυτόν μετά που βρέθηκε νεκρός. Θα βοηθούσαν αν τα άκουγα τώρα.... Δεν νομίζω ο Βαγγέλης να κατάλαβε κάτι απ' όλα αυτά, μετά τον θάνατο του.

Το περασμένο Σάββατο έγινε η παρέλαση για την "υπερηφάνεια". Δεν πήγα. Φοβήθηκα να πάω γιατί μπορεί να μ' έβλεπε κάποιος γνωστός μου και να το πει στον πατέρα μου. Αλλά δεν κατάλαβα γιατί το ονόμασαν "Πορεία Υπερηφάνειας". Δεν νοιώθω περήφανος... Νοιώθω άτυχος. Νοιώθω δυστυχισμένος. Νοιώθω φοβισμένος. Νοιώθω σκάρτος.

Πέρασα πολλή ώρα διαβάζοντας σχόλια στο Sigmalive για την παρέλαση... Ένοιωσα τόσο θυμό. Και πόνο.. πολύ πόνο. Ήθελα να φτιάξω ένα ψεύτικο προφίλ και να τους βρίσω όλους... όχι όλους, εννοώ αυτούς που έγραφαν άσχημα πράγματα. Αλλά μετά σκέφτηκα πως αν το έκανα θα ήμουν το ίδιο με αυτούς. Μια κακή ψυχή που χαίρεται να πληγώνει τους άλλους...

Γι΄ αυτό τα έγραψα εδώ...

Κάποιος έγραψε:

οτι ποιο χειροτερη μαλακια εχω δει τι παει να πει ειμαι υπερηφανος που ειμαι γκει? πρεπει τζαι γω να ειμαι υπερηφανη που ειμαι στρειτ? οπως ειπε ο μακαριτης george carlin "υπερηφανεια πρεπει να νιωθεις για κατι που πετυχαινεις η αποκτας με τον κοπο σου, οχι για κατι που σου προεκυψε απο το τυχαιο γεγονος της γεννησης" να εισαι ο ευατος σου και να εισαι ευτυχισμενος με το τι εισαι.

Αυτό νομίζω κι εγώ. Γιατί να είμαι περήφανος για κάτι που όλοι μισούν; Αυτό που είμαι ή που νομίζω ότι είμαι, είναι κάτι τόσο κακό, τόσο αηδιασμένο... Πώς μπορώ να νοιώσω περήφανος;;;

Ego xerw o Theos ekame ton.Adam kai tin Eva. Enekame ton Gavala kai ton Kontsita.. Xwris na prosvallo kanena pou to,lalw

Μακάρι να μην ήμουνα εγώ, να μην ήμουνα όπως είμαι. Δεν θέλω να είμαι η Κοντσίτα.

mesa pou ena aplo sample 15 comments vlepeis kai analieis apolita tin kipriaki koinonia..pioi agapoun..pioi apodexontai pioi misoun je pioi akoun..to paradokso einai oti jinoi pou misoun en jinoi pou en ka8e kiriaki stis ekklisies..kata ta alla Agapate allilous:)

Υπάρχουν και καλοί άνθρωποι. Αν ήταν αυτός πατέρας μου ίσως να μην φοβόμουν να του μιλήσω. Μπορεί να είχε κάποιο τρόπο να με βοηθήσει. Να σταματήσω να νοιώθω τόσο απαίσια για τον εαυτό μου.

 Έλεος ποιον ο θεός θα σας κάψει ανωμαλοι που θεωρείται φυσιολογικό άντρας με άντρα και το αντίθετο

Αν θα με κάψει ο θεός παρακαλώ να το κάνει ΤΩΡΑ. Δεν θέλω να συνεχίσω να ζω νοιώθοντας πάντα τόσο φόβο να μην αποκαλυφτώ. Αν με ακούει ο θεός ας με γλιτώσει. Δεν είναι αυτός που με έκανε έτσι; Γιατί να υποφέρω για κάτι που δεν φταίω;

ΑΝ ΔΕΝ ΔΙΑΒΑΖΑ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΑ ΠΕΡΙ ΤΙΝΟΣ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ. ..ΕΙΣΉΓΗΣΗ ΠΑΙΔΙΑ ΠΕΙΤΕ ΚΑΘΑΡΑ ΕΧΟΥΝ ΠΟΡΕΙΑ ΟΙ ΠΠΟΥΣΤΗΕΣ! !!...

Γιατί νοιώθουν τόσο έντονη την ανάγκη να πληγώσουν άτομα όπως εμένα; Τι τους έχω κάνει; Πώς τους έχω ενοχλήσει; Αν υπάρχει θεραπεία για την "αρρώστια" μου να μου την πουν...

Δεν σας φτάνουν όλα τα υπόλοιπα τρέχετε στους δρόμους με πορείες. Πραγματικά είστε τόσο περήφανοι που σας πηδάνε από πίσω; Δεν προχωρώ στις άλλες πτυχές του θέματος.

Δεν ξέρω τι σημαίνει να με "πηδάνε από πίσω". Δεν έχω εμπειρία στο σεξ. Όσες φορές το σκέφτομαι θυμώνω με τον εαυτό μου. Ντρέπομαι για μένα...

Ρε εννα μας κάψει ο θεός...Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΤΟΥ ΤΣΙΑΙ Ο ΠΟΥΣΤΗΣ ΜΕ ΤΟΝ ΚΟΛΟ ΤΟΥ ΠΟΥ ΛΕΕΙ ΚΑΙ Η ΠΑΡΟΙΜΙΑ

Αν με ακούει ο θεός.. ξανά.. ΞΑΝΑ ΖΗΤΩ ΝΑ ΜΕ ΚΑΨΕΙ. Δεν αντέχω άλλο να νοιώθω τόσο μόνος μου...

πορεια ντροπης,αρρωστια και βρωμιας..

Πουστηδες και παλληκαρια γιναμε μαλλια κουβαρια.Μαγκια κλανια και κωλο φινιστρινι,

Ρε πουστιδες μην κουνιεστε πολυ και προκαλεσεται κανένα σεισμό γατί θα σας βάλουμε σελλα στα ποδήλατα .Και εγω δεν είδα κανένα να κάνει πορεία για να διαφημίσει τα προσόντα του . Μάλλον για να εμπεδοσετε την λόξα σας βγενετε στους δρόμους .

Αν ήμουν γιος αυτού θα μου έλεγε άραγε αυτά τα πράγματα; Ίσως να μ' έδιωχνε από το σπίτι. Ίσως να μ' έδερνε.. Γι' αυτό φοβάμαι να μιλήσω στον πατέρα μου. Νομίζω η μητέρα μου κάτι έχει καταλάβει...

Kremalla stus "perifanous" !!! Perifania einai na polemiseis gia ti patrida s gia tin oikogeneia s gia ti thriskeia s! Apo pote to krevati t kathe anomalou egine perifania??? Mpourdella e mpourdella! Etsi na vrethei enas tromokratis k na kamei epithesi autoktonias opws en mazemenoi na katharisei o topos!!!

Δεν νοιώθω περήφανος... Δεν νοιώθω περήφανος... ΔΕΝ ΝΟΙΩΘΩ ΠΕΡΗΦΑΝΟΣ... Ντρέπομαι γι' αυτό που είμαι!!!! Θέλω να μην είμαι αυτό που είμαι!!!

ΒΡΕ ΟΥΣΤ ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ ΣΑΣ ΠΟΥΣΤΑΡΕΣ ΤΟΥ ΕΛΕΟΥΣ!!

Eleos re paithkia prepei diladi na prospathoun toso polla na mas epivaloun tin omofilofilia os kati to fisiologiko. Eginan oules oi ekpompes, seires, tainies akoma tsie i eurovision gemates omofilofilous. Tora kamnoun tsie parelaseis me to onoma Pride. Den mporoun na katalavoun oti me touta ta rezilikia einai oi idioi pou prokaloun to kosmo na tous enantionete. Exoun tosin megali anagki na ginoun apodektoi pou ti koinonia pou sto telos kamnoun tountes m@l@kies tsie girizoun oula enantion tous. I parelasi ginete kathara gia tes anasfaleies pou niothoun kserontas oti sti pragmatikotita oti to na eisai omofilofilos den einai toso normal oso theloun na pistefkoun allios den tha ginetoun tosi fasaria.

Έχω πολλή ανάγκη να γίνω αποδεχτός! ΜΑΚΑΡΙ να μπορούσα να αλλάξω αυτό που είμαι. ΜΑΚΑΡΙ να μπορούσα να νοιώσω κι εγώ όπως οι άλλοι συμμαθητές μου που μιλούν για τα κορίτσια και τι θα ήθελαν να κάνουν μαζί τους. Δεν νοιώθω το ίδιο. Γι' αυτό νομίζω ότι είμαι ομοφυλόφιλος...

Ξυπνατε ρε με τοσα πουσταρελια που εγεμοσεν ο τοπος που θελουν και να ηοθετισουν και μωρα σε λιγα χρονια ο τουρκος θα μας πιασει οχι με πολεμο αλλα με την πουτσα του αισχος ντροπη αηδια θελετε και παρελαση τρομαρα σαςασιχτηρ ολισωβαλλομενοι

Δεν γνώρισα ποτέ αυτό τον άνθρωπο. Κι όμως με βρίζει. Γιατί;;;

Μην ακούτε τι σας λένε και κρύβονται πίσω από περηφάνιες και δήθεν δικαιώματα, όλα αυτά τα ΛΟΑΤΙ θεωρούν εμάς τους υπόλοιπους κρυφές αδελφές και ο απώτερος τους σκοπός είναι να μας πηδήξουν κανονικά και με τον νόμο. Παράδειγμα χουφτώνω εγώ στη δουλεία την γκόμενα και θεωρείται σεξουαλική παρενόχληση, με χουφτώνει έμενα ο πουστης και λέει αχχ ωχχ sorry λάθος.. Κάτσε τώρα να βρεις το δίκιο σου και αποδείξεις σεξουαλική παρενόχληση αφού νε μεν είναι πουστης άλλα η ταυτότητα του λέει άρρεν. Ξυπνάτε ρεεε!!!

Κι η δική μου ταυτότητα λέει "Άρρεν". Όταν νοιώθω όπως νοιώθω δεν είμαι πια αρσενικός; Το φύλο εξαρτάται από το πως νοιώθει κάποιος για το άλλο φύλο; Νοιώθω τόσο συγχυσμένος...

Από πότε μία πορεία επαίσχυντης παρακμής βαφτίζεται περηφάνια?

Anti na xwnounte e na fkoun tze stous dromous. Uperifanoi ??? Ate re pou tzame

Προσπαθώ να κρυφτώ... Πόσο καιρό θα τα καταφέρνω... Ήδη οι άλλοι συμμαθητές μου άρχισαν σιγά σιγά να έχουν φίλες. Υπάρχει μια κοπέλα που νομίζω ότι της αρέσω. Κι εμένα μου αρέσει αλλά σαν φίλη...

Bravo epitelous ena bima mprosta oso afora tin eleutheria sto dikaioma tou jathe anthropou na einai auto pou einai xoris na ntrepete auto pou einai k auto pou kanei!! O kathe anthropos ofeili na sevastei ton sinanthropo tou xoris na ton katakrinei!!!

Πολύ λίγα σχόλια μ' έκαναν να νοιώσω καλά. Αυτό ήταν ένα. Αν αυτή η κυρία ήταν η μητέρα μου θα ήμουν ΤΟΣΟ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ!!!!

ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ ΚΥΒΕΡΝΑΝ ΟΙ ΑΝΩΜΑΛΟΙ ΟΙ ΜΑΖΟΧΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΑΔΙΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΦΥΣΙΚΟ ΝΑ ΞΕΣΑΛΩΝΟΥΝ ΟΙ ΠΙΣΩΓΛΕΝΤΗΔΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΨΩΛΑΡΠΑΧΤΡΕΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΟΥΝ ΤΗΝ ΠΟΥΤΣΟΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΤΟΥΣ , ΝΑ ΠΑΝΕ ΝΑ ΓΑΜΗΘΟΥΝ ΛΟΙΠΟΝ ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ ΚΑΙ ΛΕΚΤΙΚΑ

Τι του έκανα; Γιατί με μισεί τόσο πολύ;;;;;

Egemose i anthropotita me poustides ke anomalous...poli orea koinonia......................................................................................

Ego xero gia ton adam ke tin eva. Oxi ton mitso ke ton taki. Ntropi xeftilismenoi. Pioi pu sas parevrethikan se ethnikes giortes? Pioi parelasan se autes? Oles oi arrosties xalali sas. Koinonia skarti.

Γιατί παρακαλά να αρρωστήσω; Δεν με φτάνει το μαρτύριο που περνώ; Γιατί να μου εύχεται όλες οι αρρώστιες χαλάλι μου; Γιατί χαλάλι μου; Τι κακό έκανα;;;;

Akoma koimomaste oi Ellines orthodoxoi ama xipnisoume omos den tha xerete pou na kriftite.

Πολλές φορές προσευχήθηκα στον θεό να με βοηθήσει. Να με γλιτώσει. Να με αλλάξει ή να με πάρει κοντά του. Δεν φταίω εγώ. ΔΕΝ ΦΤΑΙΩ ΕΓΩ!!!

ΠΡΟΤΙΝΩ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ:ΕΙΜΑΙ ΠΕΡΗΦΑΝΗ ΠΟΥ ΑΠΑΤΩ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΛΛΟΥΣ 10ΕΙΜΑΙ ΠΕΡΗΦΑΝΗ ΠΟΥ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΗΔ@@@ΜΑΙ ΜΕ ΤΟ ΣΚΥΛΟ ΜΟΥ...

Αυτή η κυρία συνέχεια μιλά για την "αγάπη του Χριστού"...

Den exw kanena provlima pws tin vriski o kathenas sto krevati tou.alla anti na kanoune poria pou edw kai 41 xronia kratane to miso nisi mas i vromoskili,anti na kanou poria pou tosos kosmos eine anergo.vgika stous dromous na fonaxous pws pidiounte.ELEOS
PSOFO TERATA TOU OZ

επιατετο τζε εκαματετο μοδα στα αναθεμα τζαι που τζαμε τζε τζι παγιο ανομαλοι ΠΟΥΤΑΝΟΠΕΔΑ

Δεν φταίει η μητέρα μου γι' αυτό που είμαι εγώ... :(

perifanoi je i GONIOI sas re pustrakia! ISASTE PUSHTIES KATSETE MES TA KREVATHKIA SAS NA PITHKIESTE..TORA I PORIA GIATI GINETE ENA PELLANW!!

OXI!!!!!!!!! Οι γονείς μου δεν θα ήταν περήφανοι αν μάθαιναν για μένα................ :(

Psofo re poustoukia

Αυτό παρακαλώ για μένα κάθε πρωί που ξυπνώ και κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ. Να βρεθεί ένας τρόπος να γλιτώσω. Φοβάμαι να πεθάνω. Δεν ξέρω πως να το κάνω. Ψάχνω να βρω πληροφορίες πως μπορώ να πεθάνω χωρίς να πονέσω. Δεν τον αντέχω τον πόνο. Νομίζω τα φάρμακα είναι ο καλύτερος τρόπος.

Ξέρω ότι όταν πεθάνω οι γονείς μου και η αδερφή μου θα στενοχωρηθούν. Αλλά νομίζω ότι θα στενοχωρηθούν πιο λίγο από το να μάθουν τι είμαι. Γιατί αυτό θα γίνει μια φορά και θα τελειώσει. Δεν θα χρειάζεται να ζήσουν μια ζωή και να ντρέπονται για μένα. Δεν θέλω να βασανίζονται άλλοι για μένα. Δεν θέλω να πληγώνονται άλλοι για μένα. Αν εγώ είμαι σκάρτος ΕΓΩ πρέπει να φύγω...


ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΜΗΝ ΗΜΟΥΝ ΕΓΩ ........................... :( :( :( :(

γιε μου συγχώρα με........

Δεν ήρθε στο δείπνο κι ανησύχησα. Του φώναξα απ' τη θέση μου στο τραπέζι γιατί καθυστερεί και δεν πήρα απάντηση. Νευριασμένος πήγα στο δωμάτιο του να δω γιατί με αγνοούσε, κάτι που δεν συνήθιζε να κάνει, και βρήκα την πόρτα κλειστή...

Χτύπησα, δεν πήρα απάντηση... Άνοιξα και βρήκα το δωμάτιο σκοτεινό να φωτίζεται μόνο απ' την οθόνη του υπολογιστή του...

Εκείνος καθότανε σε μια γωνία, στο πάτωμα. Δεν μπορούσα να τον δω αλλά ήμουν σίγουρος ότι έκλαιγε. Τον άκουγα; Δεν ξέρω, δεν θυμάμαι... Ίσως ήταν η αναπνοή...

Ένοιωσα την καρδιά μου σφίγγεται. Όταν ο γιος σου κλαίει στα 16 του δεν είν' αστείο πράγμα. Δεν είναι μωρό πια. Οι σκέψεις άρχισαν να στριφογυρίζουν... Μπορεί να είχε κάποια ερωτική απογοήτευση. Κάποια μπορεί να τον είχε απορρίψει. Μπορεί κάτι να συνέβηκε με κανένα καθηγητή του. Παρ' όλο που δεν μας είχε συνηθίσει σε τέτοιου είδους προβλήματα. Πάντα είναι ήσυχος, γλυκομίλητος, ευγενικός...

Τον ρώτησα τι συμβαίνει κι αυτός δεν μου απάντησε. Άναψα το φως κι όταν τον είδα με το κεφάλι σκυμμένο, τα μάτια φουσκωμένα απ' το κλάμα ένοιωσα τον κόσμο να χάνεται. Τον ξαναρώτησα τι συμβαίνει κι αυτός με κοίταξε...

Δεν ήξερα τι είδα μες στα μάτια του. Ήταν φόβος αυτό που είδα; Ήταν απολογία; Ήταν μίσος; Ήταν θυμός; Ήταν όλα μαζί;

Άρχισε να κλαίει με λυγμούς. Η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει: Άρχισα να πανικοβάλλομαι... Άρχισα να φωνάζω... Τι συμβαίνει; ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ;

Αυτός με κοιτούσε κι έκλαιγε... Μόνο έκλαιγε...

Δεν πρόσεξα τη γυναίκα μου, που ήρθε να δει τι συμβαίνει όταν άκουσε τις φωνές μου. Μπήκε στο δωμάτιο και προσπαθούσε να καταλάβει τι γινόταν. Δεν ήθελε να πει κάτι... Δεν ήξερε τι να πει...

Πήγα κοντά του ... έκατσα στο κρεβάτι δίπλα από κει που καθότανε. Τον ξαναρώτησα τι συμβαίνει...

Η υπομονή μου είχε εξαντληθεί...

Κι αυτός ... Αυτός έσκυψε το κεφάλι και προσπαθούσε να πνίξει τους λυγμούς χωρίς πολλή επιτυχία. Δεν ήξερα τι να σκεφτώ... Τι να υποθέσω...

Άκουσα τη γυναίκα μου να μου λέει... "Δες αυτό..." Στεκόταν πάνω απ' τον υπολογιστή του...

Σηκώθηκα... Πήγα δίπλα της χωρίς να μπορώ να καταλάβω τι ήταν τόσο σημαντικό που έπρεπε να δω εκείνη τη στιγμή...

Η οθόνη είχε μια σελίδα στο Facebook από την ιστοσελίδα μιας εφημερίδας ... Στο κέντρο της οθόνης ήταν το σχόλιο που είχα γράψει πριν λίγες ώρες...

"Ψόφο πούστηδες... Να γλιτώσουμε από σας...."